Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Syn Jazdona tom 3 096.jpeg

kapliczkach wszystkich budziły się dzwonki i płakały.
 Dzień był mroźny, zimowy.
 Na ciemnem niebie, wyiskrzone na mróz świeciły gwiazdy, na dachach leżał śnieg i jak całun pokrywał ziemię. Tylko w ulicach biała ta powłoka zbita i z błotem zmięszana znikła, niepewną jakąś barwę przybrawszy.
 Powietrze było spokojne, mróz ścinał wody i ziemię. Wśród tej nocnej ciszy, dzwony nie odzywające się nigdy o tej porze, zwiastowały wielką jakąś żałobę.
 Od kilku dni książe Bolesław był chory.
 Legł w łóżko, otaczali go księża, modlono się, czekał śmierci spokojnie jak wyzwolenia.
 Wiedziano w mieście o tem powolnem konaniu pana — dzwony więc jego zgon zwiastowały.
 Zgon, a z nim niepewność przyszłości, bo choć Leszek ogłoszony był następcą — wróg jego Biskup Paweł powtarzał uśmiechając się.
 — Nie zagrzeje on stolicy.
 Gdy z Wawelu pierwsze się dzwony odezwały, Biskup podstarzały lecz silny jeszcze i niepochylony wiekiem, z niecierpliwą oznaką radości z siedzenia się porwał.
 Zdawał się czekać tylko na to, jak na hasło wyzwolenia.
 Twarz cała dziko mu rozpromieniała, odetchnął piersią jakby oswobodzoną od ciężaru. Namię-