Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Syn Jazdona tom 3 016.jpeg

 Marszczył się jeszcze biskup.
 — Czekajcie — rzekł — niespieszcie... Niżeli ja wasze usługi przyjmę, lepiej was chcę poznać.
 — Poznacie nas najlepiej — rzekł Toporczyk, gdy teraz znowu na dwór ks. Władysława do Opola zjedziecie. — Przekonacie się, że my go dla was powolniejszym niż dotąd był uczynić potrafiemy.
 — I to słaby człek! — odparł Paweł w okno patrząc.
 — Sam się on ważyć nie może na Bolesława, mówił Toporczyk, i dla tego się waha. Gdy mu posiłki zapewnicie, pójdzie chętnie.
 Żegota szukał na twarzy biskupa znaku jakiegoś pomyślniejszego usposobienia, w końcu nie znalazłszy go, zaczynał już wątpić o dobrym skutku swej próby, i dawszy bratu znak, zwolna się ku drzwiom cofać zaczął.
 Ruch ten zobaczywszy biskup, zrozumiał jego znaczenie.
 Począł rozmyślać.
 — Czekajcie! — zamruczał. — Zna was kto z teraźniejszego mojego dworu?
 Bracia naradzali się wzrokiem.
 — Dotąd przynajmniej nie zdaje się aby nas poznano, — odparł Żegota.
 Pozostańcież dłużej trochę, — dodał biskup. — Pomówiemy z sobą jeszcze. Opowiadajcie o sobie,