Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Syn Jazdona tom 2 178.jpeg

 Krzyżan sierdzisty, ja też, od słowa do słowa, bez guza by się nie obeszło...
 Werchańcowa wtrąciła prędko.
 — Tylko nie mnie tam ślijcie! Ja nie pójdę!
 — To poślij djabła! — wykrzyknął Biskup namiętnie. — Róbcie co chcecie, abym od tego szatana wolnym był...
 Czas nadchodził, w którym Biskup musiał się swym gościom ukazać. Ułożywszy twarz, aby gniewu na niej znać nie było, wyszedł posępny...
 Wit i Werchańcowa zostali w komorze, spoglądając na siebie.
 — No — bąknął Półkoza, — myślcie co robić...
 — Sprawa nie moja — odparła Zonia, — ty głową nadrabiaj. — Ja znać nie chcę.
 I drzwiami uderzywszy — wybiegła. Od dawna tak szczęśliwą nie była.
 — Ha! — wołała w duchu — przyszła nareszcie moja godzina, to na com ja dawno czekała. Niech się teraz zbój wścieka!.. Ja w tem, że ani Wit, ani nikt jej nie tknie.. Będzie mu stała na oczach, będzie zachodziła drogę! Nie znajdzie od niej pokoju! Dobrze ci tak!!
 Biskup znalazłszy się w gronie swych przyjaciół, uczuł swobodniejszym, odzyskał powoli swą śmiałość i humor rubaszny.
 Szedł do stołu zachęcając, aby wszyscy sobie radzi byli. Usta mu się nie zamykały, a że o tem co go dotknęło mówić nie mógł, rozpoczął