Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Syn Jazdona tom 2 176.jpeg

rywanym. — Biesowa córka ta... Bieta! Patrzajże... Ona tu jest! Na zamku była dziś w kościele... Stanęła umyślnie przedemną.., jak wmurowana, przez mszę całą. Zabiegła mi drogę.. groziła pięściami...
 Zabić każę tę...
 Zonia przypadła aż do ziemi, udając przerażenie. W istocie nie posiadała się z radości, że się jej zemsta za męża zabitego tak powiodła...
 Wołała niezrozumiale:
 — A! a! Jezu najsłodszy...
 Ledwie mogła skryć swe zwycięztwo.
 — Ona! na zamku? Zkądże się wzięła?
 — Porwać ją każę! Szukać, wywieźć — wołał Biskup. — Wit niech idzie, śledzi i z kamieniem u szyi rzuci czarownicę przeklętą do Wisły... Zabić ją! utopić!
 — A gdzież jej szukać? — przerwała Werchańcowa chytrze — miasto duże, chować się jest gdzie...
 — Ty! Wit... musicie ją znaleść! Posłać ludzi — krzyczał Paweł. — Jedna taka nędznica, żeby mi się urągała i groziła.
 Mówił to i miotał się. Posłyszawszy krzyk, Wit, który zawsze miał wstęp wolny, wpadł do komory. Biskup zwrócił się ku niemu.
 Wit, chociaż milczał, wiedział już kędy Bieta była.
 — Ten bies! ten bies! — burzył się Paweł —