Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Syn Jazdona tom 2 062.jpeg

tylko dać ich pod straż pilną, aby ludziom szkodliwemi nie byli.
 Skinął ku drzwiom głównym, które się zaraz otwarły, a przez nie ujrzeli biesiadnicy zbrojnych stróżów więziennych i biskupich siepaczy, czeladź najpodlejszą, psiarzy, parobków, którzy śmiejąc się, ze sznurami w rękach stali czekając na rozkazy.
 — Wiązać ich! do ciemnicy! — wybuchnął Biskup — zamknąć na chleb i wodę, aż zmysły odzyszczą.
 Janko z towarzyszami widząc już jaki los im był zgotowany, nie mówił nic. On i z nim będący wszyscy, nie tracąc ducha, nie okazując trwogi — stali gotowi na wszystko.
 Ten spokój naznaczonych na męczeństwo ludzi, Biskupa do wściekłości przywiódł.
 — Wiązać szalonych! wiązać! do lochu! — powtarzał trzęsąc się cały.
 Wtargnęli hurmem do izby biesiadnej stróże i z dzikiem barbarzyństwem ludzi, którzy się radzi pastwią nad wyżej od siebie stojącemi, poczęli księży chwytać, targać, ciągnąć i bić, choć się im ani opierali, ani bronili.
 Janko najbliżej Biskupa siedzący, że nierychło kolej nań przyszła z za stoła być dobytym, miał czas podnieść ku niemu rękę i zawołać:
 — Bóg wielki skarze cię, pójdziesz na wzgardę i ohydę wiekom potomnym! Amen!