Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Syn Jazdona tom 2 060.jpeg

ranił o podnóżek i zapominając o bólu — ja? Opętanym nazwać się może ten chyba, co na wysokiem dostojeństwie o Bogu zapomina i praw jego nie szanuje.
 — Opętan! opętan! — powtarzać zaczęli jakby namówieni ks. Szczepan i za nim inni zausznicy Biskupi, palce wyciągając ku mówiącemu.
 Jeden z księży przybyłych z Jankiem, kanonik Andrzej, podniósł się.
 — Jeźli ten ma być opętanym, to i my wszyscy tacy — zawołał, — bo my toż trzymamy co i on, tak samo myślemy, z nim razem sakwy podróżne wziąć jesteśmy gotowi i — dodał uniósłszy się — do Rzymu pójdziemy!
 Nie dokończył tych słów, gdy pod stołem żgnięty w nogę, skoczył i krzyknął. Padł na ławę z jękiem boleści.
 Śmiech i wołanie ozwały się od drugiego stołu.
 — Oto patrzajcie na jawną karę Bożą — odezwał się Biskup szydersko. — Patrzajcie! razi ich choroba wielka wszystkich. Szaleją opętani przez djabła, ci co przeciwko Pasterzowi swemu i Panu powstali... Jawny znak iż winni są...
 — Opętani! opętani! — wołali zausznicy od lewego stołu.
 W tem trzeci z towarzyszów Janka zwrócił się do Biskupa, z uniesieniem wołając:
 — Nie my! Wy obawiajcie się boskiej kary.