Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Syn Jazdona tom 2 059.jpeg

rokie to pole, po którem chodząc i obłąkać się można. Lada bunt się sumieniem składa.
 Paweł już dłużej utrzymać się nie mogąc, zaczerwienił cały na twarzy, i zawołał głośniej, ręką podnosząc:
 — Wy! wy mi się buntujecie!
 Kanonik Janko, jakby przygotowany do tego był, nie zmięszał się wcale.
 — Nad Miłością Waszą prawo też jest, — odrzekł. — Gdy wódz go nie słucha, żołnierz od posłuszeństwa jest wolny.
 Biskup cały zapłonąwszy gniewem, ręką o stół uderzył, aż misy i dzbany szczęknęły, — ale Janko ciągnął dalej.
 — Kapituła jest do rady i współrządu ustanowiona, ma ona prawa i przywileje swe. Przy tych jeśli nie cała chce obstawać, nie moja rzecz; są jednak tacy, co przy prawach stać będą.
 Gdy to mówił ks. Janko uczuł nagle, iż pod stołem w nogę został rażony czemś kolącem i do krwi zaraniony. Nie spodziewając się tego, rzucił gwałtownie i krzyknął. Ci, co przyczyny poruszenia i krzyku wiedzieć nie mogli, zdumieni być musieli wielce, zdawało się zdala, jakby na razie choroba cisnęła nim lub szaleństwo.
 Biskup się rozśmiał.
 — Szalony jest! — zawołał. — Patrzajcie sami! Świadków mam, ten człowiek opętany!
 — Ja?? — wykrzyknął Janko, sądząc, że się