Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Syn Jazdona tom 2 052.jpeg

 Wstał odżywiony, probując się uśmiechać, chciał po twarzy pogładzić Bietę — ale ta mu się wymknęła obrażona.
 Hanna wysunęła się dzban zostawując na stole przy ścianie.
 — To wino — odezwała się Bieta — ono na sny nie pomaga, po niem straszniejsze jeszcze się roją.
 Po Pawle widać było, że choć tu przyszedł z nałogu, myślą być musiał gdzieindziej. Zalotne ruchy i uśmiechy dziewczęcia, którego humor zmieniał się co chwila, rozchmurzyć go nie mogły. Wkrótce potem ponowił kubek, przeszedł się po izbie, otarł czoło spotniałe, parę słów szepnął z przymusem, i zawrócił ku drzwiom.
 Bieta zastąpiła mu drogę.
 — Boję się zostać sama! — odezwała się.
 — A ja dłużej tu dziś nie mogę być — odparł Paweł — inny mam ciężar na głowie.
 Spojrzeli na się — Bieta dumnie od drzwi odstąpiła.
 — No, to idź! — rzekła wskazując na nie — idź!
 Zagryzła usta, niedokończyła...

---