Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Syn Jazdona tom 2 045.jpeg

i bardzo spiesznie czapkę zdjąwszy, począł szeptać z uśmieszkiem.
 — A co? a co? Biskup na jutro, na chleb, na polewkę prosi do siebie! Co to będzie! Wy, idziecie ojczulku?
 Ks. Jakób głową potrząsnął...
 — Jać nigdzie już nie chodzę, do kościoła nawet nie mogę.
 — A wy? — zwrócił się do Janka.
 — Jak sądzicie! — zapytał z pewną ironją Janko.
 Zmięszał się przybyły.
 — Ja! ja! — zająknął się — ale ja, głosuję za tem, aby iść! iść!
 — Ja także! — odparł dumnie kanonik.
 Ks. Jeremi przyskoczył doń żywo, oczki mu małe pałały.
 — Tak jest, ja pójdę — dołożył chłodno Janko.
 — A drudzy?
 — Sądzę, że pójdą wszyscy.
 Ks. Jeremi uspokoił się wprędce i tchnął swobodniej, zdawał się jednak nie dowierzać słyszanemu...
 Dodał po cichu:
 — Kiedy wy, ojcze, kiedy wszyscy... Kiedy postanowiono... ja się nie odłączę. Idę i ja.

 Gdy się to działo w mieszkaniu ks. Jakóba ze Skarzeszowa, na dworcu biskupim wrzało i go-