Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Syn Jazdona tom 1 235.jpeg

grunta kościelne rozdaje. Zausznicy jego i słudzy biorą co chcą, dobrze że z kielichów mszalnych nie piją jeszcze u stołu.
 — Zgroza! — rzekł książe.
 — Kapituła, co poczciwsi znieść tego nie powinni — odezwał się Pełka.
 — I niezniesie! — zamruczał kapelan Iwo. — Wiem o tem. Oprą mu się, pojadą skarżyć do Gniezna, choć on Arcybiskupa nie posłucha — zada im fałsz! naówczas — do Rzymu...
 — Do Rzymu daleko! — przerwał Żegota Toporczyk — zgorszenie tym czasem trwa; z takim jawnogrzesznikiem i świętokradzcą niema się co pieścić. Wziąćby go i posadzić do lochu na pokutę...
 Bolesław zaprotestował.
 — My nad nim władzy nie mamy — rzekł — w głowie ci się mąci, Żegota! oni swój trybunał najwyższy mają w Rzymie, nikt duchownego tknąć nie śmie.
 — No — a księdza Czaplę Konrad powiesił! — odezwał się Otto.
 — I zmarł w klątwie kościelnej! — dodał książe.
 Kapelan mruczał coś niewyraźnie, — trząsł głową i w końcu zamknął.
 — Świeckiemu ramieniowi w te sprawy się nie wtrącać. Są duchowni co godności swej strzedz będą. Da się o tem znać do Rzymu.