Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Syn Jazdona tom 1 107.jpeg

jakby walka za chwilę rozpocząć się miała. — W ruchu niezmiernym było wszystko, ludzie wśród wrzawy i ścisku ledwie się porozumieć mogli. Jeden ostrzył pospiesznie miecz na lada toczydle, drugi strzały liczył i próbował ich ostrza, inny obuch nasadzał krzepko, — inni konie opatrywali.
 Czynność wszędzie widać było pospieszną, gorączkową.
 — Jutro! jutro! — powtarzano spotykając się...
 Kościół stał ciągle otworem. W tym wieku wielkiej swawoli i pobożności nie mniejszej — cisnęli się wszyscy do ołtarzów, bo każdy miał kamień na sumieniu. Szukano księży, aby od nich błogosławieństwo uzyskać, duszę oczyścić, wreście dostać coś może, relikwję jaką, pobłogosławiony krzyżyk, medalik, talizman któryby od śmierci ochronił, albo od cięższego nad nią kalectwa i niewoli.
 Po domkach rozsypani żołnierze od bab brali różne węzły i ziela, które również obraniać miały.
 Wierzono również w cuda jak w gusła i czary. Byli nareście i tacy, co niewiele dbając o życie, używali tym czasem dostatku napoju i mięsiwa, którego im dodawano obficie — tyle jak skazanym w przededniu stracenia.
 W orszaku pana Sulisława Jaksy złożonym z przedniego krakowskiego rycerstwa i ziemian