Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Syn Jazdona tom 1 085.jpeg

syna, ale umrze święcie za wiarę chrześciańską, w walce z pogany i odkupi krwią grzechy swoje.
 Bezlitośnie, okrutnie, nie szczędząc synowej ni siebie, powtarzała te słowa mieczowe, wprost je miotając do jej serca.
 — Tak jest, Anno! padnie mąż twój, padnie syn mój, a nam się go opłakiwać nie będzie godziło. Łza grzechemby była.
 Taką była Jadwiga wyschła od postów, z poranionemi od mrozów i chodzenia po kamieniach nogami, z ciałem od chłost codziennych popadanem — ubłogosławiona za życia, lecz nic już ludzkiego nie mająca w sobie.
 Czczono ją też jak świętą, lecz na widok jej nie miłością a trwogą napełniały się dusze.
 Dorównać jej nie mógł nikt, wstydzić się musiał każdy — spojrzenie napełniało strachem.
 Był dzień wczesnej wiosny, zimny i wietrzny. Księżna, która i tej nocy do snu się nie kładła, spędziwszy ją na modlitwie w kościele, gdy rano wyszła ku dworowi swemu, rzekła obracając się do kapelana swego Lutolda i komorników.
 — Patrzajcie, aby na stół była strawa gotową, bo tylko nie widać Henryka, który tu nadbieży z Lignicy.
 Przytomna synowa księżna Anna stojąca za nią, zbliżyła się w rękę ją całując.
 — Matko kochana — zawołała żywo i rumieniec na twarz jej zbladłą i zmęczoną wystą-