Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Syn Jazdona tom 1 061.jpeg

dyne oko przywarła powieka. Długo zdawał się nie dychać nawet, jakaś walka wewnętrzna nim miotała, i pół ciała mimowolnemi ruchy drgało tylko.
 Sulisław smutnie a poważnie na stojącego przy sobie, proszącego o opiekę Pawlika — spoglądał...
 Nagle ręka spuszczona Jazdona podniosła się gwałtownie i opadła, wybuchnął z gniewem.
 — Bierz go! bierz...
 Pawlik piorunem do nóg mu się rzucił, ale Jazdon jedyną nogą z łoża zwieszoną kopnął go tylko i nie patrząc nań, zwrócił się do Sulisława.
 — Bierz go.. tego łotra.. ale na powróz!
 Pawlik wstał z ziemi i cofnął się. Raz jeszcze spróbował się do ojca przybliżyć — odepchnął go Jazdon z jakąś rozpaczą.
 — Ma być takim jakim był, niech licho ginie poczestnie! — krzyknął.. — Precz mi z oczów ty gadzie! precz!
 Pawlik ku’ drzwiom się puścił i zniknął.
 — E! e! — rzekł zwolna Sulisław — młode piwo! Kiedyż chcesz, aby w nas żywiej grała krew? Synowi przebacz.., nie o tem myśleć teraz...
 Wojusz ciągle czekał na uboczu. Jazdon spojrzał nań.
 — Kiedy on idzie, toć i ja z nim! — zamru-