Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Syn Jazdona tom 1 019.jpeg

 — Pawlik! — puść mi wnet dziewczynę! — zakrzyczał wreście głosem ogromnym...
 Coś było w tym głosie rozkazującym takiego, że ręce co trzymały pochwycony łup, siłę straciły i dziewczę skorzystawszy z chwili tej, wyśliznęło się jak wąż, zsunęło na ziemię, padło ku starcowi, który je pochwycił, a z nim do chaty... Drzwi jej zawarły się z łoskotem ogromnym.
 Psy, które za uchodzącemi goniły, mordami biły o drzewo — wewnątrz zapadała zapora.
 Pawlik, gdy mu się zdobycz wymknęła, już nie za nią, ale na Wojusza wściekły jął się miotać i oczyma błyskać groźno. Ten się nie uląkł. Patrzali tak na siebie wojując wejrzeniami piorunującemi — aż chłopię głowę spuściło.
 Stary Wojusz dyszał zgrozą, rozpaczliwą boleść jakąś widać w nim było.
 — O ty niegodny synu Jazdona! — począł głosem grubym i warczącym. — Ktoby w tobie poznał ojca? Na to my cię wypiastowali, na tom ja na ręku nosił, abyś na zbója wyszedł i zbytnika? Jeszcze ci się wąs nie wysypał...
 Podniósł pięść do góry...
 — Za mną! na zamek! — dodał — za mną! Tym razem ja nie utaję przed starym, nie! Dosyć tych psot... My cię nie utrzymamy, ja stary, na ciebie żelaznej ręki potrzeba.
 Popatrzał na krwawe psów ofiary.
 — To twoja zabawa! to twoje łowy! Mało ci