Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Stara baśń tom 3 170.jpeg

 — Latka moje, latka młode, i piękna uroda, poszły z wiatry, poszły z wodą, spłynęły jak woda.
 Zakładajcie siwe konie, zakładajcie gniade, usiędę ja i pogonię lata moje młode.
 I dognała młode lata, na kaliny moście, wracajcie się mi ze świata, choćby do mnie w goście.
 Coraz ciszéj brzmiała stara ta dziewicza piosenka i rozpłynęła się nuceniem tęskném. Doman się zbliżał ostrożnie, niepostrzeżony, aż zakaszlał, aby nań zwróciła oczy.
 I podniosła je, jakby się go tam spodziewała, zarumieniona nieco a smutna. Fartuszek przyłożyła do ust, wzrok się jéj niby błąkał, jakby go nie chciał spotykać, a nie uciekała.
 Zbliżył się pozdrawiając ją wesoło.
 — Gadkębym wam powiedział — odezwał się — gdybyście jéj posłuchać chcieli.
 — Jakąż? — spytała.
 — O was i o mnie — rzekł chłopak. — Coby to było, gdybym ja za was okup złożył, a was z Lednicy zabrał do mojéj świetlicy? Nożabym nie miał u pasa... czémbyście się wy bronili?
 Zarumieniona Dziwa spuściła oczy, potrzęsła głową.
 — Nie może być co nie może — odezwała się cicho — nie możecie wy tego!
 — A jakby się stało?
 Gdy Doman podniósł oczy odpowiedzi czekając, dziewczyny nie było u tynu, wcisnęła się