Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Stara baśń tom 2 072.jpeg

 — Północ już przeszła, a pana miłościwego doczekać się nie było można.
 — Milcz sroko!.. a nie pytaj... — krzyknął kneź — abym nie mówił, bom wściekły — a gdym wściekły, nie znam nikogo!
 — Ani żony!
 Zamruczał coś tylko.
 — Zwać mi jutro Hadona!
 Chwycił się za głowę, targając włosy rozczochrane, a ze złości rwąc je palcami.
 — Hadon jutro do Sasów, do waszych niech jedzie — niech tu ciągną... niech idą... niech palą, tępią, gnębią... Niech tę ziemię ogniem puszczą całą. Wszak gdy nowiny trzebią na pole, aby zboże rodziły, wprzódy je czyszczą siekierą i płomieniem. I tu nic nie będzie, póki siekiera i płomię nie zniszczy tych plugawych chwastów.
 Uśmiechnęła się blada pani.
 — Wiedziałam ja to dawno — mówiłam dawno — rzekła — tylko Sasi im radę dadzą. Ty ich sam nie zmożesz ze swemi Smerdami, ich tu siła. Zdrajcy wszyscy kmiecie, żadnemu wierzyć nie można.
 — Na jutro zwołać Hadona — powtórzył kneź — ale milczeć że posłany, i dokąd. Rankiem niech wyjdzie, pieszo, konia weźmie ze stadniny, niech jedzie ze znakiem odemnie. Pierścień niech powiezie.
 Biała pani, głaszcząc go po głowie, potakiwała.