Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Stara baśń tom 2 052.jpeg

 — Doman! Doman! — ręce załamując rzekł stary — ja go nosiłem małym na rękach...
 Zmarszczył się Wizun.
 Dziwa pobladła, ulękła się, aby ją nie odepchnięto. Stary nie mówił nic, sparty na kiju, milczał patrząc w ziemię.
 — Doman zabity!.. — mówił do siebie — zabity przez dziewkę...
 — Mów, jakeś ty go zabiła! — odezwał się stary.
 Dziwa drżącym głosem poczęła opowiadanie, tłumacząc się z tego czynu ślubem swym i popełnionym na niéj gwałtem. Wizun pytał, czy wie, że został zabitym, nie ranionym, nie chciał wierzyć śmierci. Potém zamilkł.
 — Pozwólcie mi tu zostać u ogniska! — zawołała Dziwa.
 Nie odpowiadał stary długo, myślał.
 — Zostań — rzekł w końcu — aleś ty dla nas i zamłoda i zakrasna... Ty nie znasz siebie, zatęsknisz... bądź sobie gościną tylko... inaczéj ja cię nie chcę... Jak ci serce odboli, pójdziesz! o! pójdziesz!..
 — Nie! nie! — rzekła Dziwa — zostanę...
 Wizun się uśmiechnął smutnie, nic już nie mówiąc, wskazał jéj do chramu drogę.
 Biegła raczéj niż szła we wskazaną stronę Dziwa. Tu stał częstokół i wrota. Częstokół był z polan gładko ciosanych, rzezanych u góry mi-