Znoska przypomnienie téj rany wściekłym uczyniło. Podniósł obie pięści.
— Nie daruję, póki jednemu z nich oka ze łba nie wyssę — zawołał — kneź mnie pożałuje...
— Tyś pewnie na wiecu bywał... — śmiejąc się zawołała stara i w ręce plasnęła. — Już wiem! dąb tam stoi dziuplasty, wygniły pod uroczyskiem Żmijowém... zakradłeś się podpatrywać... i tam cię kmiecia strzała spotkała...
Znosek ani się chciał zapierać, ani myślał taić, spuścił głowę i zgrzytał zębami.
— A takie miałeś czarne oko! niczego wcale — zawołała Jaruha — szkoda! A no, powiedz ty mnie po prawdzie, czyś ty kiedy młodym był? czy cię matka odrazu starym urodziła?
To mówiąc wstała Jaruha.
— Ból mi odczyń — mruknął Znosek.
— Nie mogę... nie mogę... — odparła stara — dopiero po Kupale godzi się odczyniać... A do tego żbik i ludzka strzała... jakiego na to ziela trzeba... i oko!.. Ho! ho! Gdybyś mi nie wiem co dawał, zamałoby było za moją pracę... Gdybym ci ból odczyniła, samabym go wziąć musiała, bo tu nie ma ani źródła, ani kamienia, ani drzewa, gdzieby się zostało... a mnie trzeba na Kupałę... na Kupałę...
I śpiewając o Kupale, Jaruha rzuciła Znoska, a sama w las daléj ciągnęła. Karzeł legł na łące i w trawach złożywszy głowę usnął...
Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Stara baśń tom 1 219.jpeg
Ta strona została uwierzytelniona.
