Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Stara baśń tom 1 181.jpeg

 — E! — zawołał — takie to braterstwo wasze! Dać mi jéj nie chcecie, bo może od drugiego lepszego się okupu spodziewacie...
 — Domanie, bracie, okupu nie potrzebuję... prawdę mówię.
 — Chcecie bym wam bratem był, bym pomstę z wami wziął, siostrę mi dajcie — powtórzył Doman.
 — Młodszą wam dam...
 — Starszą chcę, albo żadnéj.
 — Nie mogę! — odezwał się stanowczo Ludek.
 Doman wstał z siedzenia, swoim obyczajem liść znowu urwał, na ustach go położył i kilka kroków odszedł.
 — Ojciec wasz byłby mi ją dał — zawołał prawie gniewnie.
 — Nigdy...
 — Chcecie mnie mieć z wami i za wami? Stanę... ale ją muszę mieć, a nie, to nie...
 Ludkowi się brew namarszczyła i drgnął, niecierpliwie powtarzając:
 — A nie — to nie!
 — Więc — nie! — wybuchnął porywczo Doman — wolicie we mnie mieć wroga niż brata?
 — Kupić was nie mogę, obejść się muszę... — rzekł Ludek zimno.
 Chłopak się rzucił w tył, cały drżąc z gniewu.
 — Ludku, bracie! źle czynicie, mówię wam!