Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Semko Tom II.djvu/175

plątać, lecz słuchający, rozumny pan, lepiej to zrozumiał, niżeli było powiedziane.
 Keczer skończywszy, niepotrzebne jeszcze dodatki czepiał, bo mu się zdało, że go może nie zrozumiano, gdy Jaśko z Tęczyna, namarszczony, po milczeniu poważnem, wykrzyknął.
 — Gdyby się to stać mogło, mój Keczerze, coś tu mi przyniósł, dałbym cię ozłocić!! Zmiłuj się, dajże mi człowieka tego, o którym powiadasz. Zbawcąby naszym był, gdyby...
 Nie dokończył kasztelan, składając ręce.
 — Myśl z nieba przyniesiona! — zamruczał — a nikomu z nas ona nie postała w głowie, bo któżby mógł przypuszczać, że to możliwe!!
 Keczer prędko się zastrzegł, że ten „człowiek“ jak go zwał kasztelan, wcale nie chciał być ani mianowanym, ani widzianym, ani znacznym.
 — Niech będzie jako chce, ale mi go daj!! — wołał Jaśko z Tęczyna. — Niechaj przyjdzie wieczorem. Zbiorę u mnie kilku, abym sam nie był, posłuchamy, rozważymy...
 I powtórnie ręce zaciskając, dodał.
 — Myśl to wielka, a gdyby w tem wola Boża była!!
 Wstał z krzesła żywo, Keczerowi ręce obie kładnąc na ramiona... Oczy mu się paliły.
 — Idźże proszę cię, wieczorem mi go daj!
 Keczer już się ku drzwiom mając, zawrócił się, pokłonił i uśmiechnął.