Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Semko Tom II.djvu/065

nic więcej, a znajdzie się lepsza, cisną w kąt naszą...
 Zamilkli, bo Semko, nadąwszy się, nie odpowiedział nic.
 — Dwu nas na świecie jest — dołożył po chwili Janusz — niechże choć jeden rozum ma, a ocaleje.
 — Nie liczysz Henryka — wtrącił Semko.
 — Bo nie ma go co do rodu liczyć, kiedy księdzem ma być — rzekł Janusz.
 — Prawda, ale mu sutanna bardzo cięży, choć głowy jeszcze nie wygolono — rzekł Semko.
 — Dzieciak! Wyszumi się to — odparł Janusz.
 Semko głową potrząsał.
 — To mu ją włożemy gwałtem — rzekł zimno Janusz. Ojca wola święta, ja nie dam się jej przeciwić. Księdzem musi być.
 Stanowczo i silnie wyrzekł te słowa Janusz i zamilkł. W człowieku tym na pozór bardzo spokojnym i łagodnym, czuć było wolę żelazną.
 Siedzieli znowu milczący, spoglądając na siecie. Janusz pomrukiwać zaczął.
 — Nie poszedłeś sam, aleś ludzi dał. Nie kijem to pałką. Jużeś palca umoczył. Wola twoja, chciałem wstrzymać a nie mógłem. Teraz gdyś już począł, Semku, nie rzućże tak lekko jak chwyciłeś!
 Semko obrażony się rzucił.
 — Za lekkiego mnie masz?