Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Na królewskim dworze Tom II.djvu/044

dumał się, popatrzył na syna, ujął za rączkę Amandę i uścisnął ją.
 — Tyle mam trosk na głowie! — westchnął.— Wy znacie moje życie, wiecie że ja się pracy nie wzdrygam; od rana mnie nachodzą, daję posłuchania przez dzień cały, ale nie mam szczęścia do ludzi i szczęścia w ogóle.
 — A! N. Panie — przerwała niemka gorąco — godziż się to mówić, po tylu tryumfach nieśmiertelnych, po tylu bohaterskich bojach...
 — Z których oprócz sławy nic mi nie pozostało — rzekł król. — Ostatni teraz wysiłek czynię.
 Zamilkł spuszczając głowę.
 Zygmunt patrzał na ojca, zdając się go słuchać, ale ani dosłyszeć, ani zrozumieć nie mogąc
 — Jak wyrosnę — zawołał — pójdziemy na turka!!
 — Gdy ty wyrośniesz — przerwał król — turków już być nie powinno w Europie! Da-li Bóg, stać się to musi.
 Zygmunt słuchał, ale nagle król rozmowę umyślnie przerwał i zwrócił.
 — Gdzie Pac? — zapytał.
 Jakby tylko czekał na to, aby go zawołano, wojewodzic stanął w progu. Było to dziełem przypadku, a mogło się wydać obrachowanem.
 — Nic nowego? — zagadnął król — listów żadnych?
 Niemka wtrąciła.