Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Matka królów tom I 277.jpeg

krzywdy mej, krzywdy mojego dziecka... nigdy ci nie przebaczę.
 Jagiełło rzucił się z szalonym gniewem.
 — Milczeć — krzyknął. — Wezmą na męki twoje pomocnice, twoich ulubieńców, wyda się zdrada. Wiem ja, że wam, kobietom niepoczciwym, słów i łez nigdy nie brak. Znam was... wszystkieście takie!!
 Począł się przechadzać po izbie.
 — Nie miałaś litości nad mojemi siwemi włosami i ja jej mieć nie będę. Precz... na Litwę.
 Królowa słowa już wtrącić nie mogła, cofnęła się kilka kroków i stała z założonemi na piersiach rękami, jak posąg blady, nieporuszona.
 Ten spokój jej i duma króla zdawały się jątrzyć jeszcze... wyzywały go.
 Milczenie pogardliwe, wejrzenie zimne, napełniały go trwogą jakąś zabobonną, obawiał się podnieść oczów.
 — Nie chcę słyszeć nic. Jutro niech cię odprowadzą na Litwę.
 To mówiąc skierował się ku drzwiom. Zwrócił głowę jakby się spodziewał, że groźbą tą zastraszy i zmusi do pokory. Sonka nie drgnęła nawet; tłumiła w sobie bóle, lecz już była na wszystko przygotowaną, nawet na śmierć.
 Krokiem pospiesznym, nie umiejąc znaleźć drogi, dobijając się do pierwszych drzwi, jakie mu się nastręczyły, Jagiełło, którego Zbramir