Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Matka królów tom I 111.jpeg

 Księżna postrzegła jednak, że król pytał i otrzymał odpowiedzi...
 Kilka zaledwie minut to trwało, gdy Witold przystąpił bliżej, a Julianna, korzystając z tego, Sonkę za suknię pociągnęła i niemal gwałtem z sobą jej iść kazała.
 Miała jednak czas księżniczka głową skinąć królowi i wolnym krokiem wyszła za Julianną.
 Stał moment Jagiełło zadumany patrząc na ogień, a potem na ławę się rzucił. Rękę wyciągnął do Witolda.
 — Wdzięczen ci jestem! — rzekł — dziewka kraśna a młoda, a niepłochliwa...
 Rozśmiał się.
 — Bóg da szczęście?
 — Spodziewam się go dla was — dodał Witold — bo Sonkę Anna chowała jak własne dziecko... Dobrą jest, cichą, łagodną niewiastą, taką jakiej tobie potrzeba. Gdy ciebie nie będzie w domu, zamknie się i cierpliwie czekać potrafi. Do zabaw nie nawykła, do przepychu także.
 — Kraśna! kraśna! — powtarzał król. Mnie takiej było potrzeba dawno...
 — No, a Zbyszek i twoi panowie? — zapytał Witold.
 Król posępnie spuścił głowę.
 — Wojnę z niemi staczać przyjdzie — zamruczał — to wiem... lecz gotówem na ich opór nie zważać. Nie zechce żaden z nich ślubu