Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Matka królów tom II 155.jpeg

mówiwszy słów kilka, dał znak kobietom, aby się oddaliły.
 Zdarzało się nieraz tak, że im dla spowiedzi odchodzić kazano.
 — Pani moja miłościwa — odezwał się kapłan — dzisiaj przyszedłem do was, aby skłonić do spełnienia świętego obowiązku.
 Nastraszona tym wstępem niezwykłym, lekko się zarumieniła.
 — Czysta dusza twoja niczem obciążona być nie powinna — mówił dalej. — Ludzie źli dręczą królowę tem, że ją pomawiają o umyślne przyczynienie się do choroby waszej, gorsi jeszcze kłamliwie śmią twierdzić, że z ust waszych słyszeli to obwinienie...
 Byćże to może?
 Jadwiga zapłonęła zalękniona i cała drżeć zaczęła, łzy napełniły jej powieki.
 — Nie, nie! — odezwała się głosem, w którym płacz czuć było. — Ja! ani jej, ani nikogo nie obwiniam... Bóg chciał...
 Spuściła oczy i zamilkła.
 — Miałażeś kiedykolwiek powód posądzenia? — rzekł Elgott — bacznie się w nią w patrując.
 Jakby szukała czegoś w pamięci, królewna się ociągała z odpowiedzią.
 — Nie! nie! nigdy! — zaczęła mówić prędko.