Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Masław tom 2 182.jpeg

łatwo dał na królewskie zeswatanie. Dziéwka do Wszebora serca nie ma, choć na niego nic powiedzieć nie można, a ja taki wiem, że jéj ktoś inny w oko wpadł...
 Hanna Belinowa niedowierzająco spojrzała.
 — Na prawdę to mówicie?
 — A cobym ja udawać miała! wszak wy mnie znacie, ja i grzechy moje wygadam, a fałszu nigdy... Dziewczyny mi żal, to nie dla niéj mąż.
 Potrząsła głową dziwnie.
 — Myślicie, że ja nie widzę nic? ho! ho! — Kasia mi chudnie, po nocach płacze, a czyja temu wina, to ja wiem! oj wiem...
 Uśmiechnęła się i na ucho Belinowéj szepnęła.
 — Tomko mi ją zbałamucił, bodaj zdrów był.
 Hanna zmilczała jeszcze.
 — Aleście ją przyrzekli Doliwie...
 — Ja! jako żywo — odpała Marta — mnie się nie śniło! Wiecie, że z nieboszczykiem nie było rozmowy ani rady; jak przykazał, musiało być. Ja tam głosum nie miała.
 — Ale się stało! królowiście dali słowo — szepnęła Hanna.
 Spytkowa głową potrząsała.
 — E! e! — rzekła — dałoby się to jakoś pogodzić — tylko ja bo wam mówić nie śmiem.
 — Ano mowcie — odezwała się spokojna Hanna, wpatrując się jéj w oczy — mówcie proszę, wszak wiecie, że we mnie przyjaciółkę macie...