Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Masław tom 2 062.jpeg

 — Ot tak — odezwał się stary Lasota, śmiejąc się do blizn swoich — komu co przeznaczone, nie ujdzie losu. Za trupa już rzucony leżałem na pobojowisku, skonałem prawie, odżyć mi trzeba było i przywlec się aż tu, aby drugi raz umierać! Wyciągnęli mnie z Gdecza, gdzie pod ścianą byłbym spokojnie oczy zamknął, nie cierpiąc więcéj — a tu — tylkom Belinę objadł i ginąć muszę!!
 Belina stęknął.
 — Co tam ginąć! ginąć to ginąć! Nam starym, to przystało. Młodych szkoda, dzieci naszych dziewek, synów.
 — Na to co się dziś dzieje, niech lepiéj i oni nie patrzą! — krzyknął ktoś z barłogu.
 Tuż przy ogniu siedział ziemianin od Poznania, a zwał się Poturga. Najmniéj pono wojował choć się dużo kręcił, głośno stękał i wyrzekał, a wszystko mu złe było. Ten podniósłszy głowę zawołał ku Belinie:
 — Po co się już tu i bronić! sprawa przegrana! i koniec!
 Belina obrócił się nadąsany.
 — A cóż lepiéj, od stryczka ginąć czy od topora! Zdać się na wolę? hę?
 — Cóż pomoże bić się, kiedy się nie wybijemy.
 — To poginiemy w boju — krzyknął Belina drżący z gniewu. Poginiemy, bośmy powinni. Mo-