Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Masław tom 1 217.jpeg

jaką ma potęgę Masław. Jak on tu przyjdzie, do nogi nas wybije...
 Spytkowa aż krzyknęła.
 — Niemaż na to ratunku...
 — Byłby, gdyby ludzie rozum mieć chcieli tylko — odezwał się Wszebor — a toć nam się wybić ztąd łatwo, i ze swemi gdzieś połączyć. Nie wszyscy wyginęli. Lepiéj w polu się bronić kupce, niż tu tysiącom w téj dziurze... A no Belina stary uparty...
 Na Belinów nic Spytkowa złego słuchać nie była rada. Spojrzała ostro; obawiała się ich, choć nie lubiła.
 — Nie mówcie na niego nic — on musi wiedzieć, co czyni!
 — A mnie się zda, że już nie wie — odparł Wszebor... Jemu o swoje mienie chodzi, którego dosyć jest, a teby nie rad rzucił.
 Głową potrzęsła Marta — nie mówiąc nic.
 — Mnie waszéj miłości i córki wielce żal — dodał Doliwa — abyście się przez ten upór na ręce chłopskie nie dostały.
 Aż krzyknęła zasłaniając sobie oczy Spytkowa.
 — Bóg tego nie dopuści! — zawołała płacząc.
 A po chwili rzekła cicho.
 — Cóż począć? co począć! Żadnejże nie ma rady?
 — Jest ino ta jedna, aby ztąd przebojem uchodzić, póki czas..