Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Masław tom 1 176.jpeg

 — Jadę na Olszowe Horodyszcze — odezwał się — gdzie miłościwa pani wasza z córką znalazła schronienie, bom jéj tam towarzyszył, gdyśmy ją w lesie samą znaleźli... Mam co rzec od was, miłościwy panie?
 Gdy mówił, pilno mu się Spytek czerwoném przypatrzył okiem.
 — Doliwa? — spytał.
 — Tak jest.
 — Ojciec wasz pułki wodził na Ruś! — odezwał się stary chrapliwym głosem.
 — Tak ci było i z łupem wracał — dodał Wszebor.
 — Bóg da wywdzięczę za posługę — odezwał się leżący. — Pozdrówcie matkę i Kaśkę moją.
 Popatrzał chmurno.
 — A niech mi się tam nikt do moich nie zaleca — dodał — Wara!!
 — Byleśmy z żywotem uszli ztamtąd, nie na zalecanki to czas! — rzekł Doliwa.
 — Na to nigdy nie czas! — mruknął stary. — Pozdrówcie odemnie... pozdrówcie.
 Poczuł Wszebor że owo wspomnienie zalecanek Sobkowi mógł być winien, zburzył się nieco, a strzymał i nie rzekł nic. Tu go już kijem trącając stary Trepka przyzywał ku sobie.
 — Belinie rzeczcie od nas, niech jako może się trzyma, do ostatniéj mąki pruszynki, do ostatniéj pięści w któréj będzie siła! Przyjdziemy mu