Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Masław tom 1 168.jpeg

 Położył mu rękę na ramieniu.
 — Nie patrz na nas krzywo — rzekł — nie ma za co. Stary Trepka prawdę ma! Choćby serce pękało, choćby tam matka była, żona, siostra, my o czém inném myśléć musiemy.
 Doliwa mu w oczy spojrzał sierdzisto.
 — O czémże u licha? — podchwycił — o sobie chyba?
 Dryja zachmurzył się.
 — Mówili jasno — rzekł — powinieneś był rozumieć!
 — Ino to rozumiem — zawołał Wszebor — że wy z waszą garścią kraju nie zbawicie, a to co moglibyście poczciwego zrobić, ratując ludzi, nie dokonacie.
 — Jeśli garść ta tylko początkiem? — rzekł Dryja — jeśli do niéj codzień się garnie więcéj i ona jutro w zastęp urośnie? a jeśli tu z téj małéj garści wyjdą ci co nam zbawienie przyniosą?
 — Gdzie? zkąd? — spytał Doliwa.
 Dryja widocznie chciał, aby się dawny druh jego sam domyślił; ale Wszebor tak bardzo domyślnym nie był, a zajmowało go najgoręcéj to co najbliżéj stało.
 — Chodź do mnie do namiotu — dodał Samko, biorąc go za rękę, nim konia ci pokarmią, zjesz i ty czém się podzielić mogę i po staremu pogadamy.