Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Kunigas 205.jpeg

Objęły ją płomienie; siadła na węglach rozżarzonych, zakryła oczy i drzewo zawaliło się pod nią.
 Z tyłu krzyżacką pieśń coraz głośniéj słychać było.
 Wiżunas i Marger zostali tylko sami. Około stosu kałużą ogromną krew stała, powoli w piasek wsiąkając.
 Stary pokłonił się panu do kolan. Koléj przyszła na niego. Pan, Kunigas, musiał pozostać ostatni i sam śmierć sobie zadać.
 Margerowi ręka zadrżała, siwéj głowy dotknąć nie śmiał.
 Wiżunas żelazo oparł na ziemi, koniec w pierś wraził i rzucił się na nie.
 Gdzie była Baniuta??
 Wstała właśnie i biała jéj koszulka świeciła w ciemnym otworze lochu. Wyciągnęła ręce ku Margerowi.
 — Nas dwoje zostało! — zaśpiewała — chodź do mnie.
 On patrzał za siebie ku zagrodzie, jakby mu życia żal było, i chciał uratować go choć odrobinę.
 Przez krew i trupy szedł do niéj, brocząc po kostki i stąpając po piersiach zastygłych.
 — Baniuto! jeszcze ich niéma! — wołał głosem drżącym.
 Zbliżył się do niéj. Objęła go rękoma i głowę złożyła mu na ramieniu.
 — Patrz — rzekła — nagotowałam miecz ostry. Tyś przysiągł!
 Marger słuchał.
 Stos tylko płonął, skwarcząc i sycząc, a po-za parkanem hałasowali Niemcy, drapiąc się nań, rąbiąc, przystawiając drabiny.
 Na jeden uścisk czas został jeszcze, ale na słowo nie było już czasu.
 Oczy Margera wlepione były w tę stronę, z któréj najpewniéj wpaść mieli Krzyżacy.
 Z łoskotem padły wrota ogromne i białe płaszcze ukazały się w podwórzu.
 Pierwszym, który wpadł, był brat Bernard, — któż wié, może wychowańca chcąc ocalić.
 Baniuta, na ramionach Margera wisząca, białe piersi odsłaniała.
 — Drogi mój! już czas...
 Osunęła się na progu, skrwawiona.
 Marger wściekły wyskoczył i, gdy Bernard się zbliżał, na miecz, dobyty z piersi Baniuty, padł, nie wydawszy jęku.
 Tłoczyli się zwyciężcy.
 Obraz, który się im przedstawił, nawet rozgorzałych długą walką, pijanych i oszalałych osłupił. Wszyscy stanęli, zaledwie na podwórze wtargnąwszy, jakby ich siła jakaś niewidzialna wstrzymała.
 Bernard widział, jak Marger, żonę uścisnąwszy, miecz w jéj pierś pchnął i sam się nań rzucił.
 Był to ostatni żywy człowiek w Pillenach.