Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Kunigas 202.jpeg

 — Nie zabraknie głowni na podpalenie stosu.
 Nie wiedział, że od niesionych iskier stos sam już powoli płonąć zaczynał.
 Marger bił się. Pot i krew ciekły razem z jego czoła, strumieniami płynęły po piersi białéj. Z wysokiéj kłody, na któréj stał, oglądał się.
 — Czas-li było walki zaprzestać, a rzeź rozpocząć??
 Z niebios gwiazdy patrzały ciekawe. Tam także niepokój był jakiś; bogowie litewscy słali na ziemię posłańców, czy rzucali strzały ogniste, bo na czarném sklepieniu wciąż polatywały gwiazdy i drogi jasne kreśliły.
 Wiżunas mówił cicho:
 — Ojców duchy schodzą po nas na ziemię!
 — Czas nam do nich!!
 Na dzień się zbierać zaczęło.
 Zapora druga za chwilę już runąć miała. Ludzie siły tracili; trupów leżały kupy ogromne.
 Niewiasty kołem, śmierci czekając, siadły przy stosie i raudę śpiewały.
 Stos, jakby na rozkaz bogów, zwolna płonąć zaczynał.
 Gwiazda ranna jak dyament, poczęła na niebie błyskać.
 Wiżunas i Marger spojrzeli na siebie.
 Ci, co walczyli jeszcze, na dany znak odstąpili od zagrody, szli spokojni ku stosowi. Wiżunas im przodował, Marger szedł ostatni.
 Niewiasty pieśń nuciły.
 Zaczęło się, czego świat nie widział nigdy i nigdy może nie zobaczy.
 Bracia ściskali się i całowali, jeden obnażał pierś, drugi ją przebijał mieczem. Ojcowie, płacząc, mordowali dzieci i trupy rzucali do stosu. Mężowie zadawali śmierć żonom, które się im na szyi z pocałunkiem zwieszały.
 I nikt nie wydał jęku, i nie słychać było krzyku, ani płacz się odezwał.
 Trupami uściełała się ziemia dokoła stosu szeroko.
 Marger z mieczem w dłoni stał i patrzał. Oczyma szukał Baniuty.
 Ona w loszku na progu siedziała, łzy jéj biegły z oczu, całowała miecz, czekała.
 — Przysiągł mi na słońce i księżyc: przysięgi swojéj dotrzyma.
 Wiżunas nasłuchiwał ku zagrodzie.
 — Śpieszcie się — wołał — śpieszcie! kto nie chce ginąć od ich miecza. Parkany trzeszczą. Wpadną rychło: niech nas żywych nie zastaną.
 Co żyło jeszcze, w płomień rzucało dostatki swe, zwłoki drogie, i nastawiało piersi lub karku. Szał opanowywał ostatnich. Okrwawieni, wbijali sobie miecze w piersi i padali.
 Reda syna pocałowała w czoło: nie było zabić jéj komu.
 Wiżunasowi ręka drżała.
 — Nie mogę! — rzekł.
 Rzuciła na czoło białą zasłonę i śmiałym krokiem w ogień weszła.