Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Kunigas 140.jpeg

 Potrzeba jéj było wszystkiego; i szytéj koszulki, i fartuszka bramowanego z dzwoneczkami, i paska czerwonego, i bursztynów na szyję, i zapięcia do gzła, i wstążek do włosów, i wianuszka na czoło...
 Boć ciemnego, rucianego wianka nie zgubiło dziewczę po drodze, tylko przywiądł, gdy na ziemi spała.
 Więc niewiasty z sercami matek biegły, niosąc co która miała, cisnąc się z podarkami, wołając przez namiot do Jargały:
 — Na-ści spódniczkę dla dziecka! na-ści sznurek na szyję... a oto koszulka, jak śnieg biała i pasek, jak krew czerwony...
 I rzucały podarki przez otwory namiotu.
 Każda coś dać chciała, a wszystkie zobaczyć dziewczynę.
 Rówieśnice gotowały się ją wziąć zaraz i prowadzić do ognia, do Wejdalotek, aby Perkunasowi i Lajmie podziękowała...
 A w głębi szarego namiotu, zazdrosna matka wciąż czesała włosy, splatała kosy, śpiewając i płacząc, dzieckiem się nie chcąc z ludźmi dzielić...
 Bała się, aby jéj oczyma nie zjedli, nie odebrali.
 Baniuta śmiała się i, rączki podnosząc do góry, starą matuchnę głaskała po twarzy...
 — Nie bój się, już mi cię nie odbiorą!
 Niewiasty szturmowały do namiotu.
 — Córkę nam dawaj! — śpiewały śmiejąc się... pokaż ją słońcu... pokaż światu!!
 Musiała stara matka wdziać koszulę białą i spódniczkę, i sznury, i wianuszek na czoło... A co włożyła na nią, to westchnęła... bo ot, już wynijść z nią trzeba było i podzielić się z niemi.
 Ociągała się i lubowała...
 Taka bo śliczna stała przed nią Baniuta!... Coś w niéj się zachowało z dziecka, a wszystko wypiękniało jeszcze... Matka ręce całowała, oczy ustami zamykała... i wołała: Sliczności ty moje!!
 A za namiotem siostrzyce nieznane śpiewały, wołały: Wychodź co prędzéj...
 I potrząsano płótnem i grożono: — Pokaż nam dziewczynę!
 Stara ostatni raz pocałowała ją w czoło i ręką podniosła opłotek.
 Baniuta stała zarumieniona; okrzykiem ją powitano, jak królową.
 Nie było na niéj znać ani znużenia, ni podróży; matki pocałunki przez noc, wszystko pogoiły... Piękna była, a taka szczęśliwa!..
 Dziewczęta, podbiegłszy, chwyciły ją za ręce... Wielką gromadą wiodły przez dolinę ku dębowi. Po drodze kupy stały i witały, parobczaki ręce podnosili, starzy ustami klaskali...
 Wejdaloci i Wejdalotki już na nią czekali u wrót.
 Stał tu i piękny Konis, przepasany białą opaską, z laską jasną w ręku,