Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Krzyżacy 1410 tom I 283.jpeg

się uśmierzył, ruszać trzeba; nieprzyjaciel niedaleko: co tu z nim robić?
 Obrócił się do Ofki.
 — Trochę mnie znacie, ale może nie spełna: człowiek jestem takiego serca, jak ręki. Oboje żelazne. W pochodzie rodzonego brata nie pożałuję, a nieposłusznemu łeb utnę: rozumiecie mnie?
 — Tnijcie! — zawołała Ofka — a żywo.
 To mówiąc, przechyliła głowę i nastawiła szyję białą. Brochocki i ks. Jan spojrzeli po sobie, mówiąc oczyma:
 — Co z tym szatanem poradzić!
 — Gdzieżeś był? — zagrzmiał ogromnym głosem Brochocki.
 — W lesie, zabłąkałem się.
 — Kto ci pozwolił od dworu?
 — A kogóż inni pytali gdy szli na zamek? — zapytała Ofka.
 — Toś i ty tam był?
 Dziewczę zarumieniło się mocno.
 — Tak jest.
 — Fałsz jest! — zawołał pan Andrzéj — jam tam pierwszy był i byłem ostatni, i wszystkich widziałem co byli. Gdzieś była?
 Ofka zamilkła, popatrzyła w oczy panu Brochockiemu.