Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Krzyżacy 1410 tom I 148.jpeg

 — Kobieca to mowa — wtrącił ksiądz Jan. — Powtarzacie co na rynku w Toruniu słyszeliście.
 — W. Mistrz — dodała, jakby nie słysząc Noskowa — pała gniewem wielkim, o pokoju i słyszéć nie chce.
 Jagiełło milczał. Ofka przypatrywała się, ksiądz po chwili dodał:
 — Bóg wielki, Bogu ufać i serca nie trwożyć.
 — Tak się czyni — dodał Jagiełło cicho.
 — Ja do stóp W. Królewskiéj Mości schylam się — dodał ks. Jan — o pozwolenie wolnego przejazdu i schronienie siostrze mojéj.
 — Pójdźcie do pisarzów, znacie ich, niech glejt wydadzą, niech jadą kędy chcą.
 Skłoniła się Noskowa. Król popatrzywszy długo, dał im znak, by odeszły. Ofka obejrzała się raz jeszcze za siebie i pobiegła za matką.
 — Dziewczyna osobliwa — szepnął Jagiełło — coś nieczystéj siły ma w oczach.
 Ks. Aleksandra ramionami ruszyła.
 — Dziecko to jest — zamknęła.
 Konie królewskie już czekały, sam na sam pozostawszy z bratem, księżna go daléj jeszcze uprowadziła pod drzewa, gdzie ich nikt podsłuchać nie mógł.