Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Krzyżacy 1410 tom I 093.jpeg

ce, która się czując na oku, z radości i dumy płonęła i uśmiechała się.
 — Królewski kąsek!—szepnął niedosłyszanym głosem, a raczéj zamruczał podskarbi.
 Wtém matka jéj coś na ucho szepnęła: Ofka skłoniła się jeszcze raz wdzięcznie i jak ptaszek uleciała.
 Zakonnik siedział zadumany.
 Czego taka kobieta, gdyby rozum miała, dokazać nie może?—mruczał sam do siebie.
 — Pani Barbaro!—odezwał się głośniéj—przyszła godzina wreszcie, że Zakonowi za opiekę wywdzięczyć możecie... posłuchajcie mnie. Czasu wojny, kobiety wiele mogą, bo na nie nikt nie patrzy...
 Noskowa się zarumieniła.
 — Słucham was—rzekła.
 — Co uczynicie dla Zakonu—ciągnął podskarbi—to zaskarbicie sobie u Boga i u niego. Czasy są niezwyczajne i do sposobów się trzeba niezwykłych uciekać.
 Pochylił się zakonnik niemal do ucha pięknéj wdówki, która z natężoną uwagą i błyszczącemi oczyma słuchała.
 — Pani siostro! — rzekł zasłaniając się ręką—musimy do Polski słać listy ważne... Nie