Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Krzyżacy 1410 tom I 025.jpeg

Znalazł się sukna kawał, by ją okryć po wierzchu.
 — Bóg-że ci zapłać, mój Franku!—odezwał się ksiądz—a gdy do domu powrócę, powiem waszym, żeście tu zdrowi i w świętéj służbie.
 Stary westchnął, a braciszek mu przerwał:
 — Nie mówcie o mnie ni słowa nikomu, ani gdziem jest, ani co czynię: niech o mnie pamięć zaginie.
 Zamilkł smutno.
 — Świętéj służby nie macie się co wstydzić,—dodał kapłan—lepsza ona pewnie, niż owa na koniu i we zbroi, z pychą w sercu i krwią na rękach. Ta krew, którąś ty swoje ręce zmazał dla miłości mojéj, nie plami cię przynajmniéj, i na duszę nie spadnie.
 Braciszek popatrzał nań i drugie westchnienie z piersi mu się wyrwało.
 — Mój Ojcze, w infirmeryi dzwonią do stołu, ja was poprowadzę, rękę podam, posadzę: potrzebujecie pokrzepienia.
 — Dzień cały w ustach nic oprócz wody nie miałem—rzekł kapłan—alem wigilię chciał pościć.
 — Toć już i słońce zaszło—dodał, rękę podając Franek.—Chodźmy!
 Wyszli tak z izby szpitalnéj. Nieopodal znowu o kilkanaście kroków był refektarz infirmeryi.