Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Krzyżacy 1410 tom II 270.jpeg

 Zamilkła gospodyni, milczał i Dienheim, ale burzył się.
 — Przecie słowo coś znaczy, gdy raz dane było, a jam od niego nie uwolnił: pierścień na palcu mam! Jeździłem gdzie mi kazała, czyniłem co poleciła, wróciłem wedle jéj woli i dla niéj. To nie może być!
 — Ale ona śluby uczyniła — przerwała Pawłowa — cóż wy, z Bogiem o nią staniecie do walki i z Zakonem. Ona habit wdziała, ona przysięgła.
 Dienheim się rzucił.
 — Więc ani wspomniała o mnie? — zapytał gniewnie — więc szydziła sobie ze mnie.
 — Gdym jéj mówiła o was, śmiała się tylko i ruszała ramionami i nazywała was, wiecie jak? wiecie co o was mówiła? To mój knecht, a królowe za knechtów za mąż nie wychodzą.
 Krew uderzyła do twarzy Dienheimowi, wstał miarkując się, ażeby nie wybuchnąć, ściął usta silnie — z pod powiek przymrużonych, białka mu świeciły.
 — Gdzież jest córka wasza? — spytał.
 Pani Pawłowa zdawała się namyślać i wahać.
 — Ja nie wiem dobrze: przy szpitalu w Elblągu, albo w Malborgu może, lub gdzie już ją na wieś wysłali.