Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Krzyżacy 1410 tom II 268.jpeg

a ten rad nie rad, wstał i zakręciwszy się po izbie wyszedł.
 — Gdzież córka wasza? — zapytał niecierpliwie Dienheim.
 — Siadaj i słuchaj — poczęła wdowa — to niewdzięczne dziecko.
 I poczęła popłakiwać, więcéj jednak dla przyzwoitości może, niż z wielkiego żalu.
 — Trafił mi się ten człowiek stateczny — mówiła daléj — ale jak tylko okazał mi miłość swoją i zamiary, Ofka zakrzyknęła, że ojczyma nie ścierpi. Zaklęła się na wszystko święte. Bunt mi podniosła w domu. Stary Wolff wziął jéj stronę. Szczęściem, że to mężczyzna stateczny, bardzo stateczny i ma swoją wolę i nie dał mnie siéroty pokrzywdzić przez własne dziecko. Poszłam więc do ślubu, choć się rozbijała; ale nazajutrz...
 Tu głosu zabrakło pani Pawłowéj.
 — Nazajutrz, gdy się Paweł wniósł do kamienicy, Ofki już nie było.
 — A cóż się stało? gdzie jest? — zawołał Dienheim.
 Wdowa poczęła suknię na sobie poprawiać i oczy wywracać.
 — Co ja łez wylałam, co łez wylałam — mówiła.