Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Krzyżacy 1410 tom II 190.jpeg

ła, nadewszystko to, że Polaków zdradą tylko i chytrością podejść można.
 Doniosła téż o Dienheimie, za którym matka była zawsze. Uśmiechało się jéj owe grafstwo, choć się do tego przyznać nie chciała, choć niby niém pogardzała.
 — Tyle dobrego — szepnęła Ofka — że teraz mi służyć musi, a jeśli głowę całą wyniesie, a wojna się skończy, znajdzie się czém go odprawić, lub... zobaczymy. Śpieszyć się niéma czego.
 Kilka dni upłynęło; jednego wieczora zapukano do drzwi, Kuno na górze się zjawił, ale zastał matkę samą. Pani Barbara chłopca dosyć lubiła, a nawet oczyma doń strzelała, choć on tego nie zdawał się rozumiéć.
 Kazała mu przy sobie siąść i wina przynieść. Ofka téż dowiedziawszy się o nim, zeszła z góry, nie zadawszy sobie pracy, przybrać się dla niego.
 Porwał się Dienheim, zobaczywszy ją: przyjęła go zimno.
 — Byliście w Malborgu?
 — Tak jest — odezwał się Kuno — i w obozie królewskim i na zamku w Sztumie.
 — Cóżeście przynieśli?
 — Zlecono mi wiele, nie darmom głowę niósł, to dosyć.