Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Krzyżacy 1410 tom II 142.jpeg

 Ofka wsparta na łokciu, zadumana, oczyma tylko niekiedy badała brzegi i światła na nich. Mały chłopak, mimo ciemności, machinalnie, prawie niepatrząc, umiał znaleźć drogę.
 Gwiaździsta noc zapadła, bez-księżycowa, czarna, milcząca, straszna wśród téj wód przestrzeni. Dopiéro gdy oko ludzkie od brzegów dojrzéć już ich nie mogło, podniósł się z głębi łodzi stary i Dienheimowi dał znak, że usiąść może.
 — Nim dzień, dopłyniemy do Torunia — rzekł.
 Ofka odwróciła się żywo.
 — Niéma ich tam jeszcze — rzekła bijąc w dłonie — oni nie mogą być.
 Chłopak, który całą drogę milczał, westchnął. Trącił go stary.
 — Co ci to?
 — Nic — rzekło chłopię — o kim mówicie, że go tam niéma?
 — Wszak Krzyżacy jeszcze panami w Toruniu? — spytała Ofka.
 — Nie — zawołał chłopak — naszych panów niéma, zamek się poddał, miasto obcy król wziął.
 — Kiedy? — przerwało dziewczę — na folwarku nic o tém nie wiedzieli.
 Chłopak zmilczał trochę.
 — Może! — bąknął pędząc łódź daléj.