Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Krzyżacy 1410 tom II 135.jpeg

 — Najważniejsza rzecz gotowa, to, żem ja wolny — rzekł Dienheim, — pożegnam dowódzcę, który jest człowiek zacny.
 Ofka mu przerwała.
 — Tak? już ich zacnemi zowiecie?
 Chciała się odwrócić od niego, lecz namyśliwszy się słuchała daléj.
 — Konia dla siebie mam, jutro o szarym mroku jechać trzeba — dodał Kuno, — aby was nie poznano. Powiem, żem sobie dwóch ludzi zwerbował na służbę.
 Ofka nie odpowiadając nic, do drugiéj izby wybiegła, natychmiast się do drogi sposobić. W chwilę była nazad wołając, aby jechać zaraz, dziś po nocy.
 — Dokąd — spytał Kuno.
 — Do Torunia — odparła żywo.
 — Toruń się już bodaj poddał — rzekł Dienheim.
 — To nie może być! — krzyknęła Ofka.
 — Przekonacie się: pojedziemy.
 Nie było rozmowy, dziewczę śpiewało, śmiało się, przeklinało i groziło, a nadewszystko śpieszyć chciało.
 Napróżno o czulsze słowo i spojrzenie błagając, Kuno wreszcie przekonał się, iż tego dnia nie o-