Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Krzyżacy 1410 tom II 122.jpeg

 — Przekraść się trzeba, by je wyprzedzić.
 Dienheim przestał mówić, widząc, że szalejącego nie przemoże dziewczęcia.
 Mieszczka stała osłupiała. Nagle Ofka obróciła się do jeńca i pochwyciła go za ręce obie.
 — Tyś mnie gotów zdradzić i wydać wujowi! — zawołała — tobie chodzi o żonę bogatą.
 Dienheim się oburzył.
 — Tak — rzekł — o żonę, ale nie o bogactwa twoje, i tych wyrzec się jestem gotów.
 Znowu dziewczę w oczy mu popatrzało długo, i jakby wywarłszy swą potęgę na nim, rzekło śmiało:
 — Jak ztąd uciekać? Droga jedyna prowadzi pod zamkiem, tamtędy nie można: schwytać nas mogą.
 — Tak jest, tamtędy chodzić nie wolno.
 — Przez błota i moczary? czółnem? wszak muszą być rybacy? wszak czółna się znajdą?
 — A za moczarami i stawy? — zapytał Dienheim — tam kraj cały już Jagielle poddany; zamki w jego rękach: mogą nas pochwycić.
 — Niech pochwycą — rzekła zamyślona — i toby nie było źle. Jagiełłoby mi przebaczył, wziąłby mnie znowu do dworu, bo mu pewno nie powiedzieli kto jestem... Trzeciego dnia wpuści-