Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Krzyżacy 1410 tom II 056.jpeg

 Wtém nadszedł mnich krzyżak, z rękami założonemi pod szkaplerz, krokiem powolnym. Stanął przed strażnikiem.
 — Przybył kto? — spytał.
 — Nikogo nie było!
 — Żadnéj od naszych wieści?
 — Niéma nic: cicho.
 — Czegoś niespokój ogarnia. Na ołtarzu dziś świéce gasły same, napróżno je zapalano: zły znak.
 — Widziałem ogromne stada kruków ciągnące tam! — wskazał ręką — za naszymi: i to znak nie dobry.
 — Niech Pan Bóg złe odwróci — szepnął mnich — modlić się trzeba.
 Pokiwali głowami, żebrak stał i milczał.
 — Nie chciałem ja to mówić — odezwał się cicho — bo nie warto, ale sen miałem brzydki, gdym po burzy usnął... Śniło mi się, żem widział w polu dwieście płaszczów z krzyżami leżących, po których dzicz pląsała.
 — Sny się naodwrót tłómaczą — odezwał się strażnik.
 Znowu tentent się dał słyszéć: obejrzeli się wszyscy. Na koniu pianą okrytym, z włosami rozpuszczonemi, bez okrycia na głowie, jechał