Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Kraków za Łoktka tom I 063.jpeg

pisania zmusiły — drugi raz niedoczekanie. Jeszcze dotąd tego kawałka skóry, przy którym pieczęć moja zawisła — strawić nie mogę. Krwią bym moją zmazał to kanclerskie pisanie, w którem się im do Pragi stawić obiecałem!!
 — A! szedłbym ja, szedł do tej Pragi, — westchnął — ale inaczej!
 W kubku przyniesiono mu napój ciepły, a tuż i dworzanin przystąpił z hełmem i rękawicami, przypominając podróż pilną...
 Łoktek pił, wdziewał, a oczyma Zbyszka szukał.
 — Stary — odezwał się — chciałeś mi syna dać? Niech na koń siada ze mną, nie zatracę ci go.
 — On i koń gotowy, — odparł do kolan się chyląc Zbyszek — bierzcie go, Miłościwy panie, bierzcie. W ręku siłę ma, ale i język w gębie nie darmo.
 Usłyszawszy to książe z ukosa spojrzał na Topora.
 — No! mam choć jednego już wojaka! — zaśmiał się — dobre i to na dzisiejsze czasy.. Bóg łaskaw.
 Starego uderzył po głowie.
 — Jakem żyw, syn twój nie zmarnieje — dodał.
 Ruszył się i szedł już ku drzwiom, tym czasem Marcik pośpiesznie się z matką żegnał, ojcu