Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Kraków za Łoktka tom II 172.jpeg

 Blady i drżący zaszedł mu drogę Biskup.
 — Uchodzić muszę — zawołał głosem słabym, — gdy mnie tu pochwycą, życia nie jestem pewny.
 — Dokąd? — spytał Albert, który byłby go rad jako pośrednika zatrzymał. — Oddziały Łoktkowe po okolicach plądrują. Tu wam bezpieczniej — obronić możecie nas i siebie!
 Wójt wnet pomiarkowawszy się, poprawił.
 — Nic nam jeszcze nie grozi!
 — Wszystko! — przerwał mu Biskup zrozpaczony. — Wracam od księcia — on wojować nie chce, nie myśli. Na Ślązk powróci.
 Wójt stał jak skamieniały.
 — Ojcze — odezwał się z boleścią — ojcze! choć wy nas nie opuszczajcie!
 Muskata się cofnął na krok.
 — Ja nie mam siły — rzekł zimno. — Nie mogę nic! Dajcie mi sposób ujścia ztąd. Tu się straszne gotują rzeczy! Przeciwko mnie są wszyscy — jam bezsilny!
 Niespokojny Biskup zawrócił się nazad ku izbie, z której był wyszedł — powtarzając: Uchodzić — uchodzić muszę!
 Zdejmował z siebie suknię rękami drżącemi, patrzał na sługi szukając w nich pomocy, głosu mu brakło, oczy zachodziły łzami.
 — Antychryst powraca! — mówił cicho. — Uchodzić — — —