Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Królewscy synowie tom I 196.jpeg

rzelizna coraz się mocniéj czuć dawała w powietrzu, dymy przylatywały gorzkie.
 Około południa przyszedł znów kapelan biskupi.
 — Co mi przynosicie, ojcze! radośnie począł Dobek, wesół że go powracającego zobaczył, niespodziewając się wcale.
 — Przychodzę ze słowem ojca naszego, biskupa, rzekł stary ksiądz. Dziecku na łaskę ojca zdać się potrzeba a nie z rodzicem targować, w ten sposób dział jakiś otrzymać może i przebaczenie. Opatrzcie się dopóki czas, aby jutro nie było zapóźno.
 Dobek mu popatrzył w oczy.
 — Żartujecie! rzekł.
 — Mówię jak mnie nauczono — odezwał się duchowny.
 Poszedł z tém Dobek do Zbigniewa, ale tam zakrzyczano go i sponiewierano straszliwie.
 — Nie nam przystało prosić i kłaniać się! — zawołał Marko, ale królowi Władysławowi, który syna swojego pierworodnego pokrzywdził!
 Zaczęto wywoływać srodze, odgrażać się straszliwie. Beczki tego dnia stały gęsto, pootwierane, wszyscy byli podochoceni, w głowach mocno szumiało.
 Nie było co mówić z niemi, Dobek się wyśliznął i księdza z niczém odprawił.