Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Królewscy synowie tom I 163.jpeg

 — Czołem i głową, miłości waszéj — powtarzał — czołem i głową.
 — Bóg z wami — a co? zamruczał stary.
 — Słówkoby się rzekło.
 Usiedli tedy na ławie w przedsieniu.
 — Długo was nie potrzymam — mówił Dobek — w pole nam na gwałt potrzeba, a niemamy o czém. Z próżnemi rękami i na nabożeństwo iść nie dobrze, co dopiero na wojnę.
 — Jać skarbów nie mam — odparł groźno Magnus — com miał i co mogłem, tegom nie skąpił.
 — Miłość wasza pomódz byście nam mogli pośrednictwem, opieką, dobrém słowem? rzekł Dobek.
 — Gdzie? jak? u kogo?
 — U Natana Ispana, jeśli się nie mylę w nazwisku, bogatego Judy, który tu mieszka — mówił Dobek — tenby królewiczowi mógł wygodzić.
 Oczyma wielkiemi, zdziwionemi popatrzał Magnus na mówiącego, i nie było mu miło widocznie, że kto inny zabierał się do odzierania ze skóry tego którego on dla siebie zachował.
 Po namyśle jednak, z dwojga złego wybierając, wolał pewnie by odarto żyda niż jego, i z łupem rychléj odejść mogli. Rzekł zrazu zwolna.
 — Ot, czego się to wam zachciało! dobry nos macie.
 Dobkowi to pochlebiło, rozśmiał się.
 — Wy, miłościwy panie, pojedziecie z króle-