Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Królewscy synowie tom IV 192.jpeg

 — Daj znać królowi! Wszystkie skarby moje Benedyktynom przekażę, oddam. Suknię waszą oblekę...
 — Uczynię co mogę — odezwał się ksiądz z politowaniem, — lecz dla siebie samego, na błaganie moje pomódlcie się, to wam ulgę przyniesie.
 Zbigniew głową rzucił. Co innego miał na myśli.
 — Bolesławowe molossy, psy na mnie zażarte! — począł znowu zgrzytając zębami. — Krwi się mojéj chcą napić, ciałem napaść! Czekali na to długo! Wilki wściekłe...
 Obu rękami pochwycił za głowę na pół wyłysiałą, około któréj włos spadał w nieładzie.
 — Módlmy się — jeszcze raz szepnął duchowny.
 Rzucił się Zbigniew.
 — Mówiłem! — krzyknął — ani się modlić, ani spowiadać nie mogę, nie chcę, nie będę. Nie będą śmieli zadać mi śmierci w stanie grzechu! Dlatego zdrajcy was tu nasłali, z waszą kleszą pokorą i błaganiem, abyście mnie przygotowali im na pożarcie... Macie jak kucharz przyprawić im pastwę! Nic z tego... Nie! nie!
 Wołał coraz gwałtowniéj.
 Ksiądz Łukasz ze złożonemi rękami przykląkł przed zrozpaczonym.
 — Na dawne nasze w Jezusie Chrystusie braterstwo! zaklinam was! — zawołał — módlmy