Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Królewscy synowie tom IV 186.jpeg

wa, który pomyślawszy krótko, powrócił na łoże i rzucił się na nie mruczący...
 Przypomniał sobie lata dawne, pomyślał pewnie, że po nim nic się spodziewać nie może.
 — Czegożeś tu przyszedł! — odezwał się książe — kto cię przysłał?
 Co mi przynosisz?
 — Przychodzę niosąc ci pociechę — odparł O. Łukasz — przychodzę cię pojednać z Bogiem?
 — Co to ma znaczyć? — zawołał książę — mów mi jasno?
 O. Łukasz zawahał się.
 — Spowiedź nigdy duszy nie szkodzi, ulgę przyniesie — rzekł powoli — unikając wyraźniejszéj odpowiedzi.
 — Ha! śmierć mi gotują Bolesławowskie katy? — krzyknął Zbigniew.
 — Nie wiem — szepnął cicho O. Łukasz.
 — Ja to wiem i bez ciebie — ponuro począł książe — wiem! tak! śmierć mi gotują! Dostałem się w ich ręce! czemu nie ubili mnie dawniéj? Ten sam Magnus! służyłem mu za narzędzie, naówczas mi się kłaniał. Dziś ja zawadą Bolesławowi i im. Pierworodny syn królewski!
 Uderzył się ręką w piersi.
 — Młodszy powinien mi był ustąpić i zginąć, a ja panować! Ja! winien jestem, że tego samego chciałem co on? W nim to cnotą, a we mnie zbrodnią!